ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ ΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ

Κάθε μέρα κάποιο σπίτι κλαίει και από έναν δικό του που χάνεται, άλλοι αυτοκτονούν και άλλοι οδηγούνται στον θάνατο από την αδιαφορία των κυβερνώντων. Ηθικός αυτουργός και στις δυο περιπτώσεις η τροικανή εκτρωματική συγκυβέρνηση. Κι όλοι εμείς οι υπόλοιποι που ακόμα καταφέρνουμε να επιβιώνουμε, μένουμε απλοί θεατές αυτής της τραγωδίας.

Πεθαίνει ο διπλανός μας κι εμείς, λέμε κρίμα άντε να στεναχωρηθούμε και μια –δυο ώρες για το άδικο γεγονός και μετά από δω πάνε κι οι άλλοι. Ως πότε όμως θα το ανεχόμαστε αυτό; Ω πότε θα καθόμαστε ως άβουλα πλάσματα να περιμένουμε πότε θα έρθει η δική μας ώρα;

Τους ακούμε να τρώγονται σαν τα κοκόρια ποιος έφαγε τα λιγότερα, ποιος έφερε ποιον στην δικαιοσύνη, πόσους θα κλείσουν μέσα και ποιος είναι ποιο έντιμος απατεώνας από τον άλλον.

Κανείς δεν έφερε πίσω όμως αυτά που έκλεψε, κανένας δεν τολμάει να πιάσει όλους τους απατεώνες, πολιτικούς και μη, και κυρίως κανένα πολιτικό σκουπίδι δεν τολμάει να ζητήσει μια συγνώμη για όσα έχει πράξει μέχρι σήμερα και να τα μαζέψει και να πάει εκεί που του πρέπει στον αγύριστο.

Γιατί ακόμα και σήμερα που ο κόσμος πεθαίνει στην κυριολεξία από την πείνα και από το κρύο, αυτοί εξακολουθούν να ενδιαφέρονται μόνο για το πόσα θα βάλουν στο πορτοφόλι τους και πόσο ακόμα θα μείνουν γαντζωμένοι στην καρέκλα της εξουσίας. Κάνε μια βόλτα από την ιστοσελίδα της Διαύγειας για τις υπηρεσίες της περιοχής σου, που εσύ ξέρεις πρόσωπα και καταστάσεις. Εκεί θα διαπιστώσεις ότι λεφτά υπάρχουν αλλά όχι για σένα παρά μόνο γι’ αυτούς και την συμμορία τους.
Κανένα πολιτικό απόβρασμα δεν ενδιαφέρεται αν εσύ πεινάς, κρυώνεις, δεν έχεις φάρμακα, σπίτι, ρεύμα, νερό. Πάρτο χαμπάρι για όλους αυτούς είσαι απλά ένας αριθμός σε μια κόλλα χαρτί και τίποτε περισσότερο και αν τους δυσκολεύεις στην προσθαφαίρεση δεν τους κοστίζει τίποτα να σε σβήσουν και αποδεδειγμένα πλέον έχουν τον τρόπο.

Κι εμείς στεκόμαστε θεατές σε αυτό το αναθεματισμένο θέατρο του παραλόγου να παρακολουθούμε πότε μπορεί να μας πετάξουν κανά ξεροκόμματο, κανά κοκαλάκι να τρέξουμε να το αρπάξουμε και να τους χειροκροτήσουμε για ακόμα μια φορά ευχαριστώντας τους που μας πεθαίνουν λίγο-λίγο.

Αυτά τα πολιτικά εκτρώματα της συγκυβέρνησης δεν μας ακούν, δεν μας νιώθουν, δεν ενδιαφέρονται και δεν μας σέβονται αντίθετα μας κοροϊδεύουν, μας ενοχοποιούν, μας καταστρέφουν και μας ξεπουλούν.

Είναι στο δικό μας χέρι να αποφασίσουμε αν έχουμε δικαίωμα στη ζωή, στην ελπίδα, αν τα παιδιά μας θα έχουν αύριο πατρίδα και ένα καλύτερο μέλλον.

Και μην τολμήσεις να σκεφτείς «μα τι να κάνω ένας είμαι», δεν είσαι ένας είμαστε πολλοί και είμαστε όλοι μαζί και ήρθε η ώρα να καθαρίσουμε την ατμόσφαιρα από αυτά τα πολιτικά σκουπίδια που μολύνουν και τον αέρα που αναπνέουμε.